มโนธรรม
รองผู้ดูแลระบบ
รุ่นเก๋า
ค่าพลัง: +13/-0
 ออฟไลน์
กระทู้: 811
|
 |
« ตอบ #1 เมื่อ: 23 มกราคม 2016, 08:38:04 am » |
|
"การฝากทรัพย์"
ในเมื่อเป็นการนำมาฝากไว้ โดยไม่มีค่าบำเหน็จ ผู้รับฝาก ก็ต้องดูและเสมือนเป็นทรัพย์สินของตน ตาม ปพพ. ม.659 วรรคแรก และไม่ข้าข่ายสัญญาฝากทรัพย์ ตาม ปพพ. ม.657 เมื่อรถหายไป ก็ไม่ต้องรับผิดต่อผู้นำมาฝาก ก็เสมือนทรัพย์สินของตนที่หายไป ก็ทำได้เพียงไปแจ้งความ ไม่สามารถเรียกร้องค่าเสียหายจากใครได้....ถ้ามีการฟ้องร้องให้คุณรับผิด ก็อ้างหลักกฎหมายดังกล่าวข้างต้น เพื่อปฏิเสธความรับผิดได้ ครับ
...กฎหมายที่ใช้อ้างอิง และแนวคำพิพากษาศาลฎีกา..
มาตรา ๖๕๗ อันว่าฝากทรัพย์นั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง เรียกว่าผู้ฝาก ส่งมอบทรัพย์สินให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่าผู้รับฝาก และผู้รับฝากตกลงว่าจะเก็บรักษาทรัพย์สินนั้นไว้ในอารักขาแห่งตน แล้วจะคืนให้
มาตรา ๖๕๙ ถ้าการรับฝากทรัพย์เป็นการทำให้เปล่าไม่มีบำเหน็จไซร้ ท่านว่าผู้รับฝากจำต้องใช้ความระมัดระวังสงวนทรัพย์สินซึ่งฝากนั้นเหมือนเช่นเคยประพฤติในกิจการของตนเอง
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1936/2549
การที่จำเลยที่ 2 จัดสถานที่จอดรถให้แก่ลูกค้า ผู้ที่นำรถเข้าไปจอดเป็นผู้หาที่จอดรถเองและเก็บลูกกุญแจรถไว้เอง พนักงานของจำเลยที่ 1 มอบบัตรจอดรถให้ตอนขาเข้า คอยดูแลจัดหาที่จอดรถ และรับบัตรจอดรถคืนตอนขาออกเป็นการช่วยรักษาความปลอดภัยให้แก่ลูกค้าที่นำรถเข้าไปจอด โดยไม่เก็บค่าจอดรถ การที่ลูกค้านำรถเข้าไปจอดดังกล่าวไม่มีลักษณะเป็นการมอบการครอบครองรถให้แก่จำเลยทั้งสอง จึงไม่ใช่สัญญาฝากทรัพย์ตาม ป.พ.พ. มาตรา 657 โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกค่าเสียหายฐานผิดสัญญาฝากทรัพย์
|
ผู้เขียน